Dzisiaj, współcześnie, poprzez malarstwo i pomniki upamiętnia się wydarzenia lub przede wszystkim osoby, które , które odegrały bardzo istotną rolę w życiu i rozwoju społeczeństwa, lub wielu społeczeństw. Te praktyki weszły już tak trwale do kultury światowej, że dzisiaj nawet nie zastanawiamy się nad celowością stawiania pomników. Po prostu, w jakimś momencie rodzi się potrzeba utrwalenia pamięci o czymś lub o kimś, zatrzymania w czasie, w spiżowej lub kamiennej postaci tego, co dla nas jest ważne, co ma stanowić punkt odniesienia do naszej współczesności, przypominać wydarzenia historyczne, symbolizować pewne postawy i wartości, a także być naszym materialnym dowodem naszej pamięci.

Te wszystkie powody z całą pewnością legły też u podstaw inicjatywy wystawienia w Poznaniu pomnika Hipolitowi Cegielskiego. Aż dziwi, że dopiero Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego chciało z taką inicjatywą wystąpić, że nikt wcześniej nie pomyślał o tym, żeby postać Hipolita Cegielskiego w pomnikowej formie przywrócić Poznaniowi. Dla mnie osobiście postać Cegielskiego jest taką kwintesencją etosu wielkopolskiego – jednoczy w sobie potencjał intelektualny, ale równocześnie działanie pragmatyczne. Cegielski bowiem potrafił w pewnym momencie jego życia całą swoją inteligencję skierować na działalność zupełnie odmienną od jego zakorzenionych zainteresowań. Potrafił połączyć własne interes z tym, co mogło i służyło całej społeczności, wykazał się wielkim patriotyzmem. Cegielski w historii zapisał się rewelacyjnie. Wykazał w swojej epoce to, co teraz jest bardzo modne – częste zamiany zainteresowań, zmiany profesji i stałe dokształcanie się. Cegielski też musiał nauczyć się wielu dla niego nowych umiejętności i dokonał tego. Jest więc znakomitym wzorem dla współczesnych pokoleń i chwała Towarzystwu im. Hipolita Cegielskiego za to, że w tak wielkim przedsięwzięciu jakim jest budowy pomnika swojego patrona, ten wzór upowszechnia i utrwala.”

Dziękujemy za wypowiedź.

Andrzej Saski